کاشتنی های بافت نرم-چسب های بافتنی

استحکام برقراری پیوند توسط چسب ها تقریبا نصف آن استحکام در نخ های بخیه است.با این حال امکان پیش بینی توانایی چسب ها برای بهبود زخم باعث استفاده از آنها در بافت های نرمی نظیر کلیه،طحال،ریه و کبد شده است.در این بین ضخامت،میزان تخلخل و انعطاف پذیری بافت و میزان تخریب پذیری چسب ها در عملکرد مناسب آنها مؤثر است.به دلیل ساختار بسیار پیچیده بافت های بدن و نیز متغییر بودن قابلیت باغت ها در ترمیم زخم ها رسیدن به یک چسب زخم ایده آل بسیار دشوار است.از مهمترین خصوصیات چسب های زخم باید به امکان پیوند با بافت،عدم ایجاد پاسخ بافتی شدید ، سرعت جذب متناسب با ترمیم زخم،قابلیت سترون شدن، طول عمر مناسب، امکان تولید انبوه و عدم ایجاد خلل در درمان طبیعی بدن اشاره کرد.
استحکام اصلی بستن زخم با چسب، از طریق پیوند اشتراکی بین گروه های آمین ،کربوکسیلیک اسید و یا هیدروکسیل بافت و گروه های عاملی ماده تشکیل دهنده چسب به وجود می آید.از مهمترین ترکیبات در ساختار چسب ها می توان به آلکیل آلفا سیانو اکریلات(متیل و اتیل ۱و۲ سیانواکریلات) اشاره کرد.چسب های بافتی سیانواکریلاتی معمولا به صورت محفظه ای شامل سیانواستات و فرم آلدئید به همراه منومرهای پایه است.هنگامی که منومرها در تماس با رطوبت قرار گیرند،تبدیل به پلیمری شده که با بافت می تولند پیوند برقرار سازد.استفاده از فیبرینوژن نیز در ساخت چسب ها مورد توجه قرار گرفته است.استحکام بالای این نوع چسب آن را برای کاربردهایی نظیر جراحی مویرگ ها و اعصاب ، پیوند استخوان و پوست،و تثبیت و پایداری بافت های نرم دیگر مفید نموده است.

چسب بافتنی

منبع:بسپارفرارورش

فرایند سل ژل

سل ژل را می توان متداولترین روش تولید نانو ذرات در فاز مایع دانست . دلیل این موضوع به سهولت روش ، عدم نیاز به تجهیزات ویژه و تنوع محصولات تولیدی بر می گردد به طور کلی ، سل عبارت است از مخلوطی کلوئیدی که ذرات جامد به صورت معلق در مایع قرار گرفته اند و ژل ساختار پیوسته واری از مولکول های بزرگ آلی – فلزی است که حالت الاستیک دارد . معمولا ژل محصول واکنش هیدرولیز سل است .
اولین گام در فرآیند سل ژل تشکیل یک محلول همگن می باشد . ساخت محلول همگن که از حل کردن پیش ساز های مناسب در یک حلال مناسب .
معمولا حلال مورد استفاده ، بخشی از ساختار نهایی ژل را تشکیل می دهد ، بنابراین انتخاب حلال بر روی خصوصیات محصول به ویژه سطح ویژه آن تاثیر می گذارد .

سل ژل

فرآیند آبکافت و شکل دهی ( تشکیل سل ) :
با استفاده از فرآیند تغلیظ یا افزایش ناگهانی PH ، فرآیند آب کافت و تراکم شدن ترکیبات آلوکسی فلزات آغاز می شود .
سرعت آب کافت و تراکم از جمله پارامتر های مهم دیگری است که خواص محصول نهایی را تحت تاثیر قرار می دهد با استفاده از آب کافت آهسته تر و کنترل شده تر ، ذراتی با اندازه کوچک تر تشکیل می شود .
سرعت آب کافت و تراکم به عوامل زیر بستگی دارد :
• الکترونگاتیوی اتم های فلزی
• گرد الکوکسی
• ساختار مولکولی الکوکسید فلزی
ژل شدن :
فرآیند آب کافت آلکوکسید به طور همزمان با فرآیند متراکم شدن همراه است . سرعت تراکم و مکانسیم آن با PH و نوع کاتالیزور تغییر می کند . معمولا سرعت آب کافت در PH های کم ، بالا است و این در حالی است که سرعت تراکم با افزایش PH افزایش می یابد .
واکنش متراکم شدن در PH کمتر از ۱٫۵ متوقف می شود و محصولات با زنجیره ی کوتاه تشکیل می شود . میزان آب در دسترس برای سنتیک فرآیند تراکم ، همانند آب کافت یک پارامتر مهم است .
عمل آوری :
این اصطلاح برای رشد پیوند ها ، بعد از نقطه ژل شدن به کار می رود . تغییرات ساختاری بعد از تشکیل ژل تمام نمی شود و پایداری تکمیلی ماتریس در طول دوره رشد اتفاق می افتد . در واقع در مرحله عمل آوری محیط واکنش این فرصت را پیدا می کند تا زنجیر های واکنش آب کافت را کامل کند . ممکن است این فرآیند بیش از یک هفته طول بکشد .
خشک کردن :
این مرحله به دلیل تغیرات بسیاری که در ساختار ژل رخ می دهد ، بسیار پیچیده است . مواد باقیمانده که به طور فیزیکی جذب ژل شده اند ، در مرحله خشک شدن برداشته می شوند . اما مواد زائدی که به صورت شیمیایی پیوند برقرار کرده اند ، در ساختار ژل باقی می مانند . فرآیند خشک کردن به چهار مرحله مجزا تقسیم می شود :
• مرحله با سرعت ثابت
• نقطه بحرانی
• اولین مرحله کاهش سرعت
• دومین مرحله کاهش سرعت
در هر یک از این مراحل ، ژلی با ویژگی های منحصر به فرد بدست می آید . هنگامی که خشک کردن در شرایط عادی انجام می گیرد ، شبکه ژل در اثر فشار موئینگی جمع می شود ، این محصول هیدروکسیدی به دست آمده زروژل نامیده می شود .
با استفاده از تغیرات متنوع در حلال و شرایط واکنش می توان ژل های مختلف با ویژگی ها و خصوصیات متنوع تهیه کرد . برخی از ژل های بدست آمده عبارتند از :
هیدروژل : ژل ها را عموما در محیط آبی تهیه می کنند اصطلاح به ژلی اطلاق می شود که که حفرات آن توسط آب پرشده اند .

هیدروژل

الکوژل : ژلی که حفرات آن توسط الکل پر شده باشد ژل هایی که از خشک کردن الکوژل بدست می آیند . دارای حفرات بیشتر است و شکستگی کمتری در ساختار در هنگام خشک کردن اتفاق می افتد .
زروژل : به ژل گفته می شود که تمام مایع داخل حفرات ژل خارج شده باشد . به گونه ای که ساختار کمی متراکم و فشرده تر شده باشد و چروکیدگی نسبت به وضعیت هیدروژل در آن مشهود است . در ضمن سطح ویژه آن کاهش یافته است .
آئروژل : در واقع نوعی ژل خشک شده است . بدین ترتیب که محلول داخل ژل خارج شده است به گونه ای که هیچ فشردگی یا تغییری در ساختار ژل ایجاد نشده است . این نوع ژل عموما بدین صورت تهیه می شود که ژل را تا دمای بحرانی حلال حرارت می دهند . بنابراین هیچ تصادفی بین مایع و بخار وجود ندارد و ژل با سطح ویژه بالا با حفظ ساختار در ساختار هیدروژل بدست می آید .
مزایا و معایب فرآیند :
مزیت اصلی فرآیند های حلالی – حرارتی و آبی – حرارتی به امکان جوانه زنی همگن ذرات در محلول بر می گردد که موجب حذف نیاز به مرحله تکلیس و در نتیجه دستیابی به محلولی با اندازه ذرات مشخص و خلوص بالا می شود ، سایر مزایای روش به قرار زیر است :
• تولید پودر های با درصد فاز کریستالی بیشتر
• کاهش میزان خوشه ای شدن ذرات
• توزیع یکنواخت اندازه ذرات
• دستیابی به ذرات با ذراتی با ابعاد ، موفولوژی و شکل مناسب و دلخواه در صورت انتخاب صحیح و دقیق مواد اولیه و کنترل شرایط تولید
• چگالی بالای ذرات
• همگن ترکیب شیمیایی
• و …

سل ژل

با وجود این موارد ، در این فرآیند محدودیت هایی هم وجود دارد :
• با وجود عوامل موثر و متعددی که نیاز به منترل دقیق دارند
• عدم توانایی تولید عناصر خالص فلزی
• طولانی بودن زمان فرآیند
• و …

 

منابع :بسپارپلیمر